Over onze reis:

Geschreven door Peter Wezenberg:

In Wit-Rusland (Belarus) ligt een dorpje Cholopenichi. Een dorp waar nog geleefd wordt zoals wij 60 tot 80 jaar terug leefden. Geen verwarming, soms geen elektriciteit, geen mobiele telefoon, geen internet, bijna geen auto’s. 40% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Ook gaat de lokale bevolking gebukt onder de gevolgen van de kernramp in Tsjernobyl en niet te vergeten drankmisbruik. De mensen leven op het platteland in eenvoudige en sobere huisjes zonder sanitair en stromend water. Het lokale vervoer gaat met paard en wagen. De winkels zijn ondergebracht in oude bouwvallige schuren. Ook wordt aan de kinderen van het dorp gedacht. Voor de kinderen zijn programma’s opgesteld om deze samen met de kinderen te gaan doen.

Toch hebben 11 jongeren en 10 begeleiders uit Heeg en omstreken gemeend hier naar toe te gaan om de huisjes van de allerarmsten en de keuken van de school op te knappen en de school op te fleuren. Wat bezielt deze jongeren om deze reis naar een communistisch, dictatoriaal land te ondernemen? Waardoor voelen zij zich geroepen?

In een gesprek met de jongeren is hun hier naar gevraagd en de antwoorden raken je. “Ik ga mee omdat ik zelf armoe wil ervaren, opdat ik meer besef dat ik in rijkdom leef”. “Is onze rijkdom wel rijkdom of kun je alleen vanuit de armoe rijkdom beleven”. “Ik ga ook mee uit nieuwsgierigheid om die andere kant te zien”. “Ik wil anderen helpen door zelf iets te doen. Door iets van mij zelf te geven. Hulp in letterlijke zin. Er zijn ter plaatse”. “Ik ga mee omdat ik verwacht dat ik een levenservaring op zal doen, die ik de rest van mijn leven bij me zal dragen. Het zal mij mede verder vormen”.

De afgelopen maanden hebben deze jongeren diverse activiteiten ontplooid om het benodigde sponsorgeld bij elkaar te krijgen. Door bedrijven en particulieren is gul gegeven waardoor deze reis nu al succesvol genoemd kan worden. Ook hebben de jongeren zelf activiteiten ontplooid om geld bij elkaar te brengen. Hierbij kan gedacht worden aan verkoop van appels en wintervoer voor de vogels.

Ze gaan met een lege rugzak op reis. Alleen een bepaald beeld en een bepaalde verwachting nemen ze mee. Ze hebben alleen elkaar. De verbinding met het thuisfront is 2 weken verbroken. En dan komen ze weer terug. Waarmee? Zit er iets in hun rugzak of is deze nog steeds leeg? Leeg omdat wat ze mee terug willen nemen niet in hun rugzak past maar slechts in hun hart. Een plek waar het voor de eeuwigheid is opgeslagen.