donderdag 21 juli 2011
Door: Tineke en Niels
23 Juli 2011 | Wit-Rusland, Minsk
donderdag 21 juli 2011
Vandaag zijn wij, Niels en Tineke, samen met Roy, Bonne en Ira (de tolk) een eindje verderop (op ong. 10 min. rijden) naar een huisje toegegaan. We reden Cholopenischi uit en reden over de slechte zandweggetjes richting het huisje. Hoe verder we waren hoe slechter de staat van huisjes. Het huisje waar wij moesten zijn zag er van buiten nog redelijk uit. We liepen door het hek naar de achtertuin. De tuin was een grote wildernis. Aan het huisje zat een soort "schuur". Deze was al deels ingestort. De rest ziet eruit alsof het elk moment kon instorten. Achterin de tuin stond de 'w.c'; een houten hokje, út huske, wat sommigen van vroeger nog wel kennen. We liepen het huisje binnen, maar voor ons gevoel stonden we nog buiten. De muren waren een paar planken waardoor je naar buiten kon kijken. De lucht die er hing was ontzettend smerig. Je kunt je niet voorstellen dat hier een vrouw leeft met twee kinderen( 10 en 11 jaar). Op dit moment waren de kinderen niet thuis, ze zijn voor 6 weken op vakantie. Gelukkig is dit gratis, anders hadden ze zeker niet kunnen gaan. De vrouw was wel thuis. Je kreeg spontaan medelijden, deze vrouw heeft het niet gemakkelijk. De blik in haar ogen, die kun je niet beschrijven.
Het is de bedoeling dat we de 'woonkamer'gaan opknappen. Het is totaal niet geïsoleerd en daarom vooral in de winter erg koud. Het huisje is van boomstammen gemaakt. Binnen is er tegen de boomstammen karton en behang geplakt. Dit hebben we er eerst afgehaald. Wat een troep kwam hierachter vandaan!De muizen liepen tussen het hout en het karton. Het stof dat hier achter vandaan kwam was onverdraagzaam.Een raampje kon er ook niet open, deze zou er dan kapot uitvallen. Een raam kon je het trouwens amper noemen, het glas miste eruit en de gaten waren dicht getaped.
Nadat we al het behang en karton hadden weggehaald konden we beginnen met isoleren. Dit isoleren deden we met piepschuim en houten platen. Ira zorgde voor de op maat gesneden piepschuimplaten. Roy en Bonne zaagden de planken op maat. Tineke en Niels zorgden voor de montage. We hebben er al anderhalve wand opzitten. Het is de bedoeling dat twee wanden worden geïsoleerd. Ook op de vloer komen platen. In de huidige vloer zitten spleten en komt de kou er zo door.
Communiceren kun je niet met de bewoonster, maar ze kwam bij ons staan en had de tranen in haar ogen. Dit zegt al meer dan genoeg.
Morgen gaat dit groepje weer naar het huisje om het af te maken.
Wat we vandaag hebben gezien is shockerend, bijzonder en eigenlijk niet te beschrijven. Je zou het met eigen ogen moeten zien en zelf moeten ruiken. Zo bijzonder, onbeschrijfelijk. Vandaag zijn we wel 100 jaar terug in de tijd gegaan, onwerkelijk!
Morgen weer een dag hard werken. Nu eerst, zoals elke avond, aan de wodka en bier en zo de dag gezellig afsluiten.
Tineke en Niels.
Vandaag zijn wij, Niels en Tineke, samen met Roy, Bonne en Ira (de tolk) een eindje verderop (op ong. 10 min. rijden) naar een huisje toegegaan. We reden Cholopenischi uit en reden over de slechte zandweggetjes richting het huisje. Hoe verder we waren hoe slechter de staat van huisjes. Het huisje waar wij moesten zijn zag er van buiten nog redelijk uit. We liepen door het hek naar de achtertuin. De tuin was een grote wildernis. Aan het huisje zat een soort "schuur". Deze was al deels ingestort. De rest ziet eruit alsof het elk moment kon instorten. Achterin de tuin stond de 'w.c'; een houten hokje, út huske, wat sommigen van vroeger nog wel kennen. We liepen het huisje binnen, maar voor ons gevoel stonden we nog buiten. De muren waren een paar planken waardoor je naar buiten kon kijken. De lucht die er hing was ontzettend smerig. Je kunt je niet voorstellen dat hier een vrouw leeft met twee kinderen( 10 en 11 jaar). Op dit moment waren de kinderen niet thuis, ze zijn voor 6 weken op vakantie. Gelukkig is dit gratis, anders hadden ze zeker niet kunnen gaan. De vrouw was wel thuis. Je kreeg spontaan medelijden, deze vrouw heeft het niet gemakkelijk. De blik in haar ogen, die kun je niet beschrijven.
Het is de bedoeling dat we de 'woonkamer'gaan opknappen. Het is totaal niet geïsoleerd en daarom vooral in de winter erg koud. Het huisje is van boomstammen gemaakt. Binnen is er tegen de boomstammen karton en behang geplakt. Dit hebben we er eerst afgehaald. Wat een troep kwam hierachter vandaan!De muizen liepen tussen het hout en het karton. Het stof dat hier achter vandaan kwam was onverdraagzaam.Een raampje kon er ook niet open, deze zou er dan kapot uitvallen. Een raam kon je het trouwens amper noemen, het glas miste eruit en de gaten waren dicht getaped.
Nadat we al het behang en karton hadden weggehaald konden we beginnen met isoleren. Dit isoleren deden we met piepschuim en houten platen. Ira zorgde voor de op maat gesneden piepschuimplaten. Roy en Bonne zaagden de planken op maat. Tineke en Niels zorgden voor de montage. We hebben er al anderhalve wand opzitten. Het is de bedoeling dat twee wanden worden geïsoleerd. Ook op de vloer komen platen. In de huidige vloer zitten spleten en komt de kou er zo door.
Communiceren kun je niet met de bewoonster, maar ze kwam bij ons staan en had de tranen in haar ogen. Dit zegt al meer dan genoeg.
Morgen gaat dit groepje weer naar het huisje om het af te maken.
Wat we vandaag hebben gezien is shockerend, bijzonder en eigenlijk niet te beschrijven. Je zou het met eigen ogen moeten zien en zelf moeten ruiken. Zo bijzonder, onbeschrijfelijk. Vandaag zijn we wel 100 jaar terug in de tijd gegaan, onwerkelijk!
Morgen weer een dag hard werken. Nu eerst, zoals elke avond, aan de wodka en bier en zo de dag gezellig afsluiten.
Tineke en Niels.
-
23 Juli 2011 - 07:20
Ton Visser:
Geweldig wat jullie doen!
Ton -
23 Juli 2011 - 07:27
Suzan En Gerard:
Heel indrukwekkend! Wij, in Nederland, waarderen jullie inzet. De waardering van de plaatselijke bevolking zal vele malen groter zijn. Dit blijkt wel uit de tranen in de ogen van de vrouw.
-
23 Juli 2011 - 08:05
Oma Visser:
Oh,Oh, en wij maar klagen als de stroom eens een keertje uitvalt.
Hier gaan je ogen wel open hoe goed wij het hier hebben.
Als je dit leest krijg je de tranen in de ogen.
Dit zal wel iets met julllie doen, geweldig dat er nog zulke jongelui zijn die dit willen doen.Bedankt allemaal.heel veel succes verder.
J. Visser. -
23 Juli 2011 - 09:16
Marjolein:
Wat een ervaring! Heel bijzonder wat jullie meemaken!
Groetjes Marjolein (zus van Jasper)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
